دو مرد چینی تبار در میان یک میلیون پناهنده‌ای هستند که این هفته، پس از حمله روسیه به اوکراین در ۲۴ فوریه (۵ اسفند)، به کشورهای همسایه گریخته‌اند.
به گزارش بخش انگلیسی صدای آمریکا، ابراهیم آبلیز، و ارسین ارکینولی، از جمله هزاران پناهنده چینی تباری هستند که به دلیل اجرای سیاست «ضد تروریسم» چین در سین‌کیانگ، منطقه خودمختار اویغور، از زادبوم خود فرار کردند.
گروه‌های حقوق بشر و برخی از کشورهای غربی، چین را متهم می‌کنند که با اجرای سیاست موسوم به ضد تروریسم خود، به جنایت علیه بشریت دست زده است. آنها بر این باورند که چین دستکم یک میلیون اویغور را بازداشت و در کمپ‌های غیرانسانی نگه‌داری می کند.
پکن این بدرفتاری علیه مردم اویغور را رد کرده و اتهامات وارده را دروغ و ساختگی می‌داند. مقامات چینی می‌گویند هدف پکن در سین‌کیانگ، مبارزه با افراط‌گرایی است و اردوگاههای دسته جمعی در واقع مراکز آموزش‌های حرفه‌ای هستند.
آبلیز و ارکینولی هر کدام پس از فرار از چین نهایتاً سر از اوکراین در آوردند تا این که پس از تهاجم نیروهای نظامی روسیه به اوکراین، همه چیز عوض شد.
داستان ابراهیم آبلیز
آبلیز، پدر ۳۱ ساله همراه با پسر خردسالش، از سال ۲۰۱۸ در اوکراین زندگی می‌کرد با این امید که هر چه زودتر به همسرش که پناهنده آلمان است، بپیوندد.
او در سال ۲۰۱۳ چین را ترک کرد و از آن به بعد به دنبال جایی امن به دور از تهدیدات چین، بود.
آقای آبلیز به صدای آمریکا گفت که در ابتدا وارد پاکستان شد و بعد از یک سال و نیم به ترکیه رفت و در آنجا مشغول به کار و تحصیل شد.
در سال ۲۰۱۶ با همسرش که او نیز یک چینی اویغور بود و در ترکیه زندگی می کرد، آشنا شد.
بعد از دو سال وقتی آبلیز امید خود را برای دریافت اقامت در ترکیه از دست داد تصمیم گرفت برای اقامت در اروپا تلاش کند، و لذا به اوکراین رفت.
بسیاری از اویغورها در ترکیه همواره نگران استرداد به چین به‌سر می‌برند. در ماه‌های اخیر ترکیه درخواست اقامت برخی از اویغورها را با استناد به «امنیت ملی» و «نظم عمومی» رد کرده است. اویغورها این را تلاشی از سوی دولت چین برای آزار و اذیت آنها در خارج از مرزهای کشور می‌دانند.
همسر آبلیز قادر به دریافت پناهندگی در آلمان شد ولی چون پسرشان متولد ترکیه بود، اجازه همراهی با مادرش را نیافت. در نتیجه آبلیز ناچار شد با پسر ۱۱ ماهه‌اش در اوکراین باقی بماند و همسرش، که در آن زمان فرزند دومشان را باردار بود، به آلمان رفت.
پس از آن که اوکراین درخواست آبلیز برای پناهندگی را رد کرد، وی سه بار تلاش کرد که از مرز بگذرد تا این که روسیه به اوکراین حمله کرد.
او و پسرش به خاطر تلاش برای عبور از مرز چند ماه در بازداشت به سر بردند تا اینکه نهایتاً مقام‌های اوکراین درخواست پناهندگی او را پذیرفتند.
با آغاز حمله نظامی روسیه به اوکراین و در اول ماه مارس، آبلیز و پسرش که اکنون ۴ ساله است به لهستان فرار کردند.
اما فرار به لهستان برای او بد نشد. او نهایتا توانست در لهستان با همسر و پسر دیگرش که اکنون ۳ ساله است دیدار کند.
آبلیز گفت: «خوشحالم که من و پسرم، توانستیم همسر و پسر دومم را که هیچوقت از نزدیک ندیده بودم، ببینیم.»
آبلیز اینک واجد شرایط ورود به آلمان شده است و اکنون درخواست خود را تسلیم کرده تا بتواند به همسر و دیگر فرزندش ملحق شود.
داستان ارسین ارکینولی
ارکینولی ۲۵ ساله نیز پس از آنکه موفق به دریافت پناهندگی از ترکیه نشد، در سال ۲۰۲۰ به اوکراین سفر کرد.
او به صدای آمریکا گفت: «من در سال ۲۰۱۹، پس از آن که دیدم برخی از اطرافیانم ناپدید شده و سر از اردوگاههای دسته‌جمعی در آوردند، از چین به قزاقستان فرار کردم.»
ولی او گفت که در قزاقستان احساس امنیت نمی کرده است و نگران دیپورت شدن به چین بوده است.
ارکینولی می‌گوید که «قزاقستان روابط خیلی نزدیکی با چین دارد و احساس ناامنی می‌کردم تا این که تصمیم گرفتم آنجا را به مقصد ترکیه ترک کنم.»
او پس از آن که موفق به دریافت پناهندگی در ترکیه نشد، تصمیم گرفت این بار به اروپا برود.
ارکینولی به صدای آمریکا گفت: «به اوکراین آمدم و پاسپورتم را گم کردم و می خواستند من را به چین دیپورت کنند. در شبکه‌های اجتماعی التماس کردم و پس از آن که دولت اوکراین توسط کشورهای دموکراتیک مثل ایالات متحده تحت فشار قرار گرفت، مقامات من را دیپورت نکردند.»
با شروع جنگ، ارکینولی کی‌یف را ترک کرد و پس از آن که چند روز در راه بود، بالاخره در سوم ماه مارس موفق شد که از مرز عبور کرده و وارد خاک لهستان شود.
او از لهستان به صدای آمریکا گفت: «اکنون احساس می‌کنم که آزاد هستم. آنها (مقامات لهستان) مدرکی به من داده‌اند که اجازه می‌دهد تا ماه مه (اواخر بهار) در لهستان بمانم.»
معلوم نیست بعد از این تاریخ چه می‌شود اما ارکینولی می‌گوید که با گروه‌های حقوق‌بشری و ایالات متحده در تماس است تا بتواند مکانی امن برای زندگی بیابد.
