چین با انجام موفقیت‌آمیز طولانی‌ترین ماموریت فضایی باسرنشین، گامی مهم در جهت هدف عمده‌اش یعنی برپایی ایستگاه فضایی خود برداشت.
کپسول بازگشتی فضاپیمای شنژو-۱۰ روز چهارشنبه در منطقه دورافتاده واقع در مغولستان چین بر زمین نشست. سه فضانورد پس از خروج از کپسول در مقابل دوربین‌ها دست تکان دادند.
آنان طی سفر ۱۵ روزه‌شان به فضا با موفقیت آزمایشهای درنظرگرفته شده در این ماموریت را در فضای آزمایشگاه فضایی تیانگانگ-۱ انجام دادند. چین امیدوار است که تا سال ۲۰۲۰ تیانگانگ-۱ را به یک ایستگاه فضایی دائمی تبدیل کند.
موریس جونز، تحلیلگر امور هوا و فضای آسیا به صدای آمریکا می‌گوید که تازه‌ترین ماموریت چین با آن که زمینه جدیدی را ارائه نداد، اما ثابت کرد که دستاوردهای قبلی چین در زمینه فضا، اتفاقی و شانسی نبوده: «انجام کاری برای یک بار یک مسئله است و نشان دادن این که تکنولوژی موجود همچنان در دفعات بعدی به درستی کار می‌کند امر دیگری است که قابلیت اتکای سیستم و کارکرد آن را ثابت می‌کند.»
هرچند دستاوردهای فضایی همواره بین آمریکا و روسیه بوده، اما برنامه فضایی چین طی زمانی نسبتا کوتاه توانسته پیشرفت چشمگیری نشان دهد. در سال ۲۰۰۳، اولین فضانورد چینی به فضا رفت. پنج سال بعد چین اولین پیاده‌روی فضایی را به نام خود ثبت کرد.
جوآن جانسون-فریس، کارشناس برنامه فضایی چین در دانشگاه ملی دفاعی به صدای آمریکا می‌گوید که چین توانسته با استفاده از برنامه فضایی‌اش به عنوان یکی از «پیشروان تکنولوژی» جهان خود را بشناساند. او می‌گوید: «این امر برای چین از نظر اقتصادی، سیاست منطقه‌ای و جهانی اهمیت فراوانی دارد و حقیقتا یک پرش بلند علمی در برنامه‌های مهندسی این کشور و پذیرش دانشجویان جدید به شمار می‌رود.»
جانسون-فریس همچنین می‌گوید که بیش از ۹۵ درصد فناوری فضایی کاربرد دوگانه دارد، کاربرد نظامی و غیرنظامی. نگرانی از برنامه فضایی چین-تحت حمایت ارتش این کشور- است که آمریکا را از همکاری با چین در زمینه هوا و فضا بازداشته و نتیجتا مانع دستیابی پکن به پروژه ایستگاه فضایی بین‌المللی شده است.
اما بسیاری از تحلیلگران معتقدند که مانع تراشی آمریکا غیرسازنده است و جلوی فعالیت بیشتر و سخت‌تر چین برای دستیابی سریع‌تر به اهدافش در عرصه فضا را نمی‌گیرد.
