کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» همزمان با «روز جهانی حقوق بشر» با صدور بیانیهای که نسخهای از آن به دست صدای آمریکا رسیده است در چهل و ششمین هفته اعتصاب غذای زندانیان در ۲۰ آذر، «حکومت ولایت فقیه» را «رکوردار نقض فاحش حقوق بشر در جهان» توصیف کرد.
این کارزار مدنی با اشاره به گذشت ۷۶ سال از نامگذاری این روز از سوی سازمان ملل به سرکوب در جمهوری اسلامی پرداخت و نوشت: «بیش از ۱۰۰هزار تن در دوران چهل و پنج سالهی این حکومت فقط اعدام شدهاند؛ که تنها در یک مورد در ۲۰ روز گذشته تا کنون ۷۵ تن اعدام شدهاند و در کمتر از ۹ ماه سال۱۴۰۳، ۷۷۰ تن حلق آویز گردیدهاند.»
نویسندگان بیانیه با اشاره به تحولات روزهای اخیر در سوریه و انتشار تصاویر و گزارشها از آنچه در «زندانهای مخوف سوریه» گذشته، نوشتند: «برای همه وجدانهای بیدار و نهادهای حقوق بشری هشداری است برای پیگیریهای جدیتر و پاسخگو کردن عاملان این گونه جنایات که بر روی زمین با حلقآویز کردن و در زیرزمین با دفن و زندهبگور کردن و یا در میان «دستگاههای پرس» و دهها شیوه شکنجه و اعدام دیگر، کشتار و جنایات خود را به بهانه «اعدامهای قانونی» ادامه داده و به هیچ وجه هم پاسخگوی اَعمال خود نیستند.»
این کارزار مدنی زندانیان که برای لغو حکم اعدام از هفتهها پیش آغاز و به مرور گسترش یافته است در بخشی از بیانیه تازه خود «ضمن تبریک به مردم آزاده سوریه و زندانیان مقاومی که بعد سالها شکنجه اکنون آزاد شدند» این تحول را «نقطه عطفی در توجه بیشتر کنشگران حقوق بشر و آزادیخواهان و انساندوستان در مخالفت با احکام اعدام» دانسته و خواستار گسترش این مبارزه به «حرکتی سراسری، جمعیتر و متحدتر» شدند تا «حاکمان را از این سلاح جنایتکارانه، خلع سلاح کنند.»
طبق اعلام این کارزار در سهشنبه ۲۰ آذر ۱۴۰۳ در چهل و ششمین هفته کارزار، زندانیان در ۲۵ زندان اوین (بند زنان، بند ۴و ۸)، زندان قزلحصار(واحد ۳و ۴)، زندان مرکزی کرج، زندان تهران بزرگ، زندان اراک، زندان خرم آباد، زندان اسدآباد اصفهان، زندان دستگرد اصفهان، زندان شیبان اهواز، زندان نظام شیراز، زندان بم، زندان کهنوج، زندان مشهد، زندان قائمشهر، زندان رشت (بند مردان و زنان )، زندان اردبیل، زندان تبریز، زندان ارومیه، زندان سلماس، زندان خوی، زندان نقده، زندان سقز، زندان بانه، زندان مریوان و زندان کامیاران در اعتصاب غذا خواهند بود.
کارزار «سهشنبههای نه به اعدام»، از سال گذشته با هدف لغو اعدام و پایان خشونت حکومتی، توسط تعدادی از زندانیان سیاسی آغاز شد و به مرور با حمایت دیگر زندانیان گسترش یافت.