خبرگزاری رویترز در گزارشی در باره دو مظنون بمب گذاری های بوستون می نویسد این دو، که ده سال پیش با خانواده خود از داغستان در جنوب روسیه به آمریکا آمدند، مثل نوجوانان آمریکائی لباس می پوشیدند، از ورزش لذت می بردند و سعی می کردند خود را با جامعه آمریکائی تطبیق دهند.
همکلاسی ها، آموزگاران و همسایگان «جوهر» و «تامرلان» تسارنایف می گویند نشانه ای از افراط گرائی، و یا حتی موردی فوق العاده ندیده اند که روشن کند چرا این دو برادر چچنی روز دوشنبه مرتکب دو بمب گذاری منجر به کشته شدن سه نفر و مجروح شدن صد و شصت و هفت نفر دیگر در ماراتون بوستون شدند.
تامرلان، ۲۶ ساله، که آرزویش شرکت در مسابقات بوکس المپیک بود، و در سال های اخیر بیشتر مسلمان بنظر می رسید، پنجشنبه شب، در تیراندازی با پلیس کشته شد. جوهر، ۱۹ ساله که یک کشتی گیر دبیرستان اش بود، جمعه شب، در جریان تعقیب پلیس درعملیاتی دستگیر شد که بوستون را تقریبا به تعطیلی کشاند.
سفر فیزیکی این دو از روسیه به کمبریج در ماساچوست، نسبتا به خوبی مستند شده است. اما سفر روانی شان، که ممکن است آنان را به ارتکاب بدترین حمله بمبی به آمریکا پس از حملات توام با هواپیما ربائی های یازدهم سپتامبر کشانده باشد، بیشتر یک معماست.
چهار مقام دولت آمریکا می گویند اطلاعاتی در سیستم های اطلاعاتی دولتی ندیده اند که تا پیش این هفته هشدار بدهد برادران تسارنایف ممکن است نظیر ستیزه گران در حملاتی به آمریکا درگیر شوند.
روز جمعه اف بی آی گفت در سال ۲۰۱۱ با برادر بزرگتر به درخواست یک دولت خارجی معرفی نشده، مصاحبه هائی داشته است. اما تماس های اف بی آی با تامرلان، به گفته یک منبع مجری قانون در آمریکا، که به شرط ناشناس ماندن صحبت می کرد، به اطلاعاتی نگران کننده منجر نشد و در بایگانی جا گرفت.
برادران تسارنایف، که دو خواهر دارند، از قوم چچنی های منطقه ای عموما مسلمان نشین در روسیه هستند، که جدائی طلبان در آنجا تا کنون دو بار پس از سقوط شوروی سابق،برای تحقق خواست هایشان به جنگ روی آورده اند.
هر دو برادر نخست در داغستان به مدرسه رفتند که در سال های ۱۹۹۰ با خشونت های جاری در چچن عجین شد، و از آن پس نیز به کانونی پنهانی برای شورش های اسلامی مبدل شده است.
مارت، عمه دوبرادر، که در تورنتو زندگی می کند، می گوید آمریکا به اعضای این خانواده پناهندگی داده بود.
جوهر، در سال ۲۰۰۲ همراه والدینش وارد آمریکا شد. در آن زمان، برادر بزرگتر، و دو خواهرش در قزاقستان بودند، اما بعدا در آمریکا به او ملحق شدند. ، پدرشان، انظور، بعدا همراه با مادرشان، که بارها سفرهای رفت و برگشت به آمریکا داشته است، به داغستان بازگشت.
انظور، روز جمعه، در خانه اش در ماخاچکالا، پایتخت داغستان از پسرانش دفاع کرد.
او در وضعیتی حاکی از یاس و نومیدی، در حالیکه سرش را میان دست هایش گرفته بود، گفت «واضح است که برایشان پاپوش درست کرده اند».
انظور همچنین گفت منتظر بوده است پسر کوچکتر را بزودی برای تعطیلات تابستانی در داغستان ببیند.
روسلان، عموی دوبرادر، که در مری لند زندگی می کند، به خبرنگاران گفت از سال ۲۰۰۹ ببعد با جوهر و تامرلان حرف نزده است، و افزود که این دو، اکنون، خانواده ما، و تمامی قوم چچن ر ابه خجالت و شرمندگی واداشته اند .
همکلاسی های سابق حدس میزنند ممکن است این تامرلان ،برادر بزرگتر بود که روی جوهر، برادر کوچکتر نفوذ داشت.
در یوتیوب، زیر نام تامرلان، دو ویدیو در باره تروریسم وجود دارد.
تامرلان، به گفته عمه اش، در سال های اخیر بیشتر مذهبی شده بود.
جوهر، به گفته دوستان وآشنایان در کمبریج، این شهر جایگاه دانشگاه هاروارد و انستیتوی تکنولوژی، و مظهر اختلاط دانشجویان با استادان و کارگران و مهاجران تازه وارد، دنبال محبوبیت بود.
به گفته آنان او همواره با لبخند به لطیفه های دیگران واکنش نشان می داد. سعی می کرد با همه دوست شود. هیپ هاپ دوست می داشت. در رفت و آمدهای اجتماعی ضعیف و گاه عصبی بود ، اما نه در حدی که دیگران را ناراحت کند. در باره سیاست هم بندرت حرف می زد.
تامرلان، که "تیمی" صدایش می کردند، بنظر می رسد کمتر از او اجتماعی بود. تامرلان در ستون ویژه معرفی افراد در مجله ای که دانشکده ارتباطات دانشگاه بوستون ناشر آن است، در سال ۲۰۱۰ نوشته بود «من حتی یک دوست آمریکائی هم ندارم و آن ها را درک نمی کنم».
تامرلان در عین حال نوشته بود آرزو دارد در مسابقات بوکس المپیک شرکت کند و ترجیح می دهد نماینده آمریکا باشد تا روسیه - اگر نتواند نماینده یک چچن مستقل باشد.
همکلاسی ها، آموزگاران و همسایگان «جوهر» و «تامرلان» تسارنایف می گویند نشانه ای از افراط گرائی، و یا حتی موردی فوق العاده ندیده اند که روشن کند چرا این دو برادر چچنی روز دوشنبه مرتکب دو بمب گذاری منجر به کشته شدن سه نفر و مجروح شدن صد و شصت و هفت نفر دیگر در ماراتون بوستون شدند.
تامرلان، ۲۶ ساله، که آرزویش شرکت در مسابقات بوکس المپیک بود، و در سال های اخیر بیشتر مسلمان بنظر می رسید، پنجشنبه شب، در تیراندازی با پلیس کشته شد. جوهر، ۱۹ ساله که یک کشتی گیر دبیرستان اش بود، جمعه شب، در جریان تعقیب پلیس درعملیاتی دستگیر شد که بوستون را تقریبا به تعطیلی کشاند.
سفر فیزیکی این دو از روسیه به کمبریج در ماساچوست، نسبتا به خوبی مستند شده است. اما سفر روانی شان، که ممکن است آنان را به ارتکاب بدترین حمله بمبی به آمریکا پس از حملات توام با هواپیما ربائی های یازدهم سپتامبر کشانده باشد، بیشتر یک معماست.
چهار مقام دولت آمریکا می گویند اطلاعاتی در سیستم های اطلاعاتی دولتی ندیده اند که تا پیش این هفته هشدار بدهد برادران تسارنایف ممکن است نظیر ستیزه گران در حملاتی به آمریکا درگیر شوند.
روز جمعه اف بی آی گفت در سال ۲۰۱۱ با برادر بزرگتر به درخواست یک دولت خارجی معرفی نشده، مصاحبه هائی داشته است. اما تماس های اف بی آی با تامرلان، به گفته یک منبع مجری قانون در آمریکا، که به شرط ناشناس ماندن صحبت می کرد، به اطلاعاتی نگران کننده منجر نشد و در بایگانی جا گرفت.
برادران تسارنایف، که دو خواهر دارند، از قوم چچنی های منطقه ای عموما مسلمان نشین در روسیه هستند، که جدائی طلبان در آنجا تا کنون دو بار پس از سقوط شوروی سابق،برای تحقق خواست هایشان به جنگ روی آورده اند.
هر دو برادر نخست در داغستان به مدرسه رفتند که در سال های ۱۹۹۰ با خشونت های جاری در چچن عجین شد، و از آن پس نیز به کانونی پنهانی برای شورش های اسلامی مبدل شده است.
مارت، عمه دوبرادر، که در تورنتو زندگی می کند، می گوید آمریکا به اعضای این خانواده پناهندگی داده بود.
جوهر، در سال ۲۰۰۲ همراه والدینش وارد آمریکا شد. در آن زمان، برادر بزرگتر، و دو خواهرش در قزاقستان بودند، اما بعدا در آمریکا به او ملحق شدند. ، پدرشان، انظور، بعدا همراه با مادرشان، که بارها سفرهای رفت و برگشت به آمریکا داشته است، به داغستان بازگشت.
انظور، روز جمعه، در خانه اش در ماخاچکالا، پایتخت داغستان از پسرانش دفاع کرد.
او در وضعیتی حاکی از یاس و نومیدی، در حالیکه سرش را میان دست هایش گرفته بود، گفت «واضح است که برایشان پاپوش درست کرده اند».
انظور همچنین گفت منتظر بوده است پسر کوچکتر را بزودی برای تعطیلات تابستانی در داغستان ببیند.
روسلان، عموی دوبرادر، که در مری لند زندگی می کند، به خبرنگاران گفت از سال ۲۰۰۹ ببعد با جوهر و تامرلان حرف نزده است، و افزود که این دو، اکنون، خانواده ما، و تمامی قوم چچن ر ابه خجالت و شرمندگی واداشته اند .
همکلاسی های سابق حدس میزنند ممکن است این تامرلان ،برادر بزرگتر بود که روی جوهر، برادر کوچکتر نفوذ داشت.
در یوتیوب، زیر نام تامرلان، دو ویدیو در باره تروریسم وجود دارد.
تامرلان، به گفته عمه اش، در سال های اخیر بیشتر مذهبی شده بود.
جوهر، به گفته دوستان وآشنایان در کمبریج، این شهر جایگاه دانشگاه هاروارد و انستیتوی تکنولوژی، و مظهر اختلاط دانشجویان با استادان و کارگران و مهاجران تازه وارد، دنبال محبوبیت بود.
به گفته آنان او همواره با لبخند به لطیفه های دیگران واکنش نشان می داد. سعی می کرد با همه دوست شود. هیپ هاپ دوست می داشت. در رفت و آمدهای اجتماعی ضعیف و گاه عصبی بود ، اما نه در حدی که دیگران را ناراحت کند. در باره سیاست هم بندرت حرف می زد.
تامرلان، که "تیمی" صدایش می کردند، بنظر می رسد کمتر از او اجتماعی بود. تامرلان در ستون ویژه معرفی افراد در مجله ای که دانشکده ارتباطات دانشگاه بوستون ناشر آن است، در سال ۲۰۱۰ نوشته بود «من حتی یک دوست آمریکائی هم ندارم و آن ها را درک نمی کنم».
تامرلان در عین حال نوشته بود آرزو دارد در مسابقات بوکس المپیک شرکت کند و ترجیح می دهد نماینده آمریکا باشد تا روسیه - اگر نتواند نماینده یک چچن مستقل باشد.
