مادر آستین تایس، روزنامه‌نگار مستقل و تفنگدار پیشین نیروی دریایی ایالات متحده که ۱۲ سال پیش در سوریه ربوده شد، به این کشور سفر کرده است تا جستجو برای یافتن پسرش را افزایش دهد.
به گزارش خبرگزاری رویترز، او روز شنبه ۲۹ دی وارد شهر دمشق، پایتخت سوریه، شد و گفت که امیدوار است با فرزندش به خانه بازگردد.
آستین تایس که به‌عنوان خبرنگار مستقل با واشنگتن‌پست و رسانه‌های دیگر همکاری داشت، از نخستین روزنامه‌نگاران آمریکایی بود که پس از شروع جنگ داخلی در سوریه وارد این کشور شد.
به نوشته رویترز، دبرا تایس همراه با نزار زکا، رئیس سازمان کمک به گروگان‌ها در جهان، سازمانی که در جستجوی آستین است، از لبنان به سوریه رفت.
خانم تایس که آخرین بار در سال ۲۰۱۵ (۱۳۹۴) برای دیدار با مقامات سوری به دمشق رفته بود، به رویترز گفت که بی‌صبرانه در انتظار دیدن فرزندش است و می‌خواهد او را در آغوش بگیرد.
مقامات حکومت پیشین سوریه، روادید دبرا تایس را باطل کرده بودند و او در سال‌های گذشته قادر به سفر به این کشور نبود. سرنگونی رژیم بشار اسد توسط شورشیان سوری باعث شد تا دبرا تایس بتواند از ایالت تگزاس در آمریکا به سوریه سفر کند.
دبرا تایس گفت که حسی درونی به او می‌گوید که فرزندش در سوریه است و فکر می‌کند که فرزندش نیز حضور وی را احساس می‌کند.
خانم تایس و آقای زکا امیدوارند با مقامات جدید سوریه، از جمله احمد الشرع، رئیس دولت جدید سوریه، برای دریافت آگاهی‌های بیشتر درباره آستین ملاقات کنند.
آنها همچنین خوشبین هستند که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری منتخب آمریکا، که روز دوشنبه مراسم تحلیف خود را برگزار می‌کند، پیگیر وضعیت آستین تایس باشد.
آستین تایس که حالا ۴۳ سال دارد، در اوت ۲۰۱۲ (مرداد ۱۳۹۱) در حومه دمشق ربوده شد. واشنگتن معتقد است که مقامات حکومت پیشین سوریه، او را در این کشور به اسارت گرفته بودند.
به گفته دبرا تایس، مقامات سوری در دیدارهایی که در گذشته با او داشتند، هیچ گاه بازداشت پسرش را تأیید نکردند.
او ضمن انتقاد از دولت جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا، که بزودی کاخ سفید را ترک می‌کند، می‌گوید که آنها به ویژه در ماه‌های اخیر به میزان کافی برای آزادی پسرش مذاکره نکردند.
دبرا تایس در حالی‌که با چشمانی اشک‌بار از مرز لبنان وارد سوریه می‌شد، گفت که در این لحظه به هزاران خانواده سوری فکر می‌کند که عزیزان‌شان در زندان‌های رژیم اسد محبوس بودند و هیچ اطلاعی از سرنوشت آنها در دست نیست.
