شهاده شلالده ، نوجوان فلسطینی در ساحل غربی، تا روزی که رمزی ابورضوان او را کشف نکرده بود به کار نجاری و ساختن در و پنجره اشتغال داشت وگاه نیز در گوشه و کنار خیابان وقت خود را به بطالت می گذراند.
رمزی ابورضوان ، نوازنده ویولنی است که در اردوگاه های پناهندگی فلسطینی بزرگ شده و در فرانسه به آموزش ویولن پرداخته و هم اکنون می کوشد تا با تاسیس مدرسه موسیقی در یکی از محلات قدیمی شهر، کودکان فلسطینی را با دنیای موسیقی آشنا سازد.
ابورضوان پس از آن که چند دوجین سازهای زهی شکسته، ترک خورده و از کارافتاده قدیمی به مرکز موسیقی او هدیه شد تصمیم گرفت تا از وجود شهاده شلالده به صورت تازه ای استفاده کند و این مرد جوان را به خاطر استعداد خاصی که در نجاری دارد درنقش تعمیرکار این سازهای درهم شکسته مدرسه موسیقی به کار بگمارد.
دو سال پس از این واقعه، پس از تماشای کار استادان تعمیر عود در کارگاه های محلی و سه ماه کارآموزی در ایتالیا، شهاده شلالده ۱۸ ساله امروز صاحب مغازه کوچک تعمیر سازهای زهی خود شده است.
کارگاه تازه شهاده، یک گاراژ کوچک قدیمی است که در نزدیکی مدرسه موسیقی ابورضوان که الکمانجاتی ( ویولونیست ) نام دارد قرار گرفته است. او کار تعمیر این سازها را آموخته است و می داند چگونه موی آرشه و سیم های ویولون را تعویض کند. او تا کنون دو ویولن را کاملا تعمیر کرده و در پایان کار هم روی دسته کوچک آرشه این دو ویولن ، دو پرچم کوچک فلسطینی چسبانده است.
شهاده می گوید: « این بهترین احساسی است که تا بحال داشته ام. این حرفه را بی اندازه دوست دارم ، به خصوص ساعات آرام آخرشب هنگامی که به تنهایی در کارگاه به تعمیر سازها مشغولم . امیدوارم تا بتوانم یک روز جزئیات دقیق این کار را به دیگران هم بیاموزم.» شهاده می گوید:«در مکانی که آشنا ترین صداها، شلیک تفنگ، صدای حرکت خودروهای نظامی و انفجار است، الکمانچه به ما یاد داده است که به موسیقی گوش کنیم.» در مناطق اشغال شده فلسطینی نشین ، مرکز موسیقی « ویولونیست» و آموختن فنون ظریفه ای که در قرن هفدهم در ایتالیا رواج داشته است بخشی از علاقمندی های تازه اهالی به موسیقی کلاسیک غربی و موسیقی اورینتال است. پدر و مادرها، مربیان و بچه ها می گویند این علاقه تازه ناشی از فهم این واقعیت است که فرهنگ یکی از موثرترین و پایدارترین عوامل حفظ هویت است. به ویژه در زمانی که امکان ایجاد یک کشور مستقل برای فلسطینی ها بیش از همیشه به واقعیت نزدیک شده است. هم چنین این بهترین زمانی است که کودکان بتوانند بر روی موضوع خاصی از جمله هنر و موسیقی تمرکز کنند. برای شهاده شلالده، موسیقی به صورت یک حرفه جدید جلوه گر شده است. یکی از آموزگاران او در فلورانس ایتالیا، پائولو سورجنتونی می گوید: « با وجود آن که این مرد جوان نیاز به آموختن داشت، اما استعداد های طبیعی و نهفته ای در دست ها و جان و روح او وجود داشت. او همه چیز را به سرعت یاد گرفت و من ایمان دارم در چند سال آینده او تبدیل به یکی از بهترین تعمیرکارهای سازهای زهی خواهد شد.»سورجنتونی به شلالده و خانواده او پیشنهاد کرده است که این جوان فلسطینی تحصیلات خود را در رشته تعمیرکاری سازهای زهی به مراتب بالاتر برده و در کالج نیوآرک انگلستان در رشته ساختن ویولون به تحصیل بپردازد. شهاده هم اکنون در انتظار پاسخ پذیرش کالج پس از امتحانات اولیه است.
در حقیقت داستان زندگی شهاده به صورتی شباهت به زندگینامه ابورضوان مدیرموسس مدرسه « ویولونیست » دارد. ابورضوان در اردوگاه پناهندگی ال عامری بزرگ شده و ضمن اشتغال به کار روزنامه فروشی با پدربزرگ خود در اطاق کوچکی در این کمپ زندگی می کرده است. ابورضوان و پدر بزرگ او اغلب به رادیو و موسیقی سنتی عربی گوش می دادند. تصویری از ابورضوان هنگامی که پسر بچه کوچکی بود در دوران جنگ های ۱۹۸۷ در حال پرتاب سنگ به سربازان اسرائیلی در روزنامه ها به چاپ رسید. بعدها ابورضوان از طریق یکی از خریداران روزنامه خود به معلم ویولنی از عمان که یک کارگاه موقتی سازهای زهی تشکیل داده بود معرفی شد. این معلم او را به «ویولا» (ویولون بزرگ) معرفی کرد و ابورضوان از همان لحظه اول به این ساز علاقمند شد. بعدها ابورضوان از طریق موسیقی دان های اروپایی و آمریکایی در حال مسافرت ، شیوه های نوازندگی ویولون بزرگ را تکمیل کرد و بعدها توانست از طریق ارتباط با این افراد یک تابستان را در مرکز موسیقی « اپل هیل» در نیوهمپشایر در ایالات متحده آمریکا بگذراند و کمی بعد هم با دریافت یک بورس تحصیلی به کنسرواتوار انگرس در فرانسه رفت.ابورضوان بیش از۸ سال در این کنسرواتوار به تحصیل موسیقی اشتغال داشت و در نهایت تصمیم گرفت تا به سرزمین مادری خود بازگشته و در آنجا یک مدرسه موسیقی دایر کند.
مدرسه موسیقی ال کمانجاتی در سال۲۰۰۶با صرف کم ترین بودجه (۴۰۰ هزار دلار در سال) آغاز به کار کرد و هم اکنون بیش از ۴۰۰ شاگرد در آن مشغول به یادگیری ابزار و آلات موسیقی غربی و اورینتال هستند.
ابورضوان ۳۰ ساله می گوید:« من می خواهم که این بچه ها صاحب دست آوردهایی باشند. این آرزوی من است که آن ها بتوانند از طریق موسیقی احساسات خود را بیان کنند و بتوانند سازندگان فرهنگ آینده فلسطینی باشند.»