استیون اسپیلبرگ، کارگردان آمریکایی که توفیق های تجاری اش سی سال است بر صنعت سینما سایه افکنده، با ساخت مونیخ، ماجرای گروگانگیری خونین یازده ورزشکار اسرائیلی در دهکده المیپک مونیخ در مسابقات سال ۱۹۷۲، خود را در میانه ی توفانی سیاسی قرار داده است.
از سيامک دهقانپور
جنگ جهنم است. کارگردان فهرست شیندلر، موفق ترین فیلمساز یهودی جهان، با یادآوری تاریخچه ی تروریسم مدرن و دهه ها انتقامجویی خود را در میان اسرائیل و فلسطینی ها قرار داده تا یکی از شخصیت هایش در فیلم نتیجه بگیرد پایان این راه را صلحی نیست.
اين فیلم یکی از نامزدهای جوايز سینمایی گلدن گلوب است.
گرچه برخی مقامات اسرائیلی اعتبار فیلم مونیخ را به باد انتقاد گرفته و آن را اثری تخیلی و نه بر مبنای رویدادهای مستند می دانند اما، اسپیلبرگ معتقد است انتقادات بعضی ماموران سابق موساد، سازمان مرکزی اطلاعات اسرائیل، و یکی از اعضای گروه سپتامبر سیاه نسبت به رویدادهای پس از گروگانگیری خونین دهکده ی المپیک مونیخ در سال ۱۹۷۲ از اعتبار ماخذ فیلم نکاسته است.
فیلمنامه اقتباسی است از کتاب «خونخواهی» اثر جرج جوناس به سال ۱۹۸۴، که تونی کوشنر کوشیده است به آن رنگ آثار دلهره ای هیچکاکی ببخشد.
فیلم با عبور سریع از واقعه ی گروگانگیری ما را به درون ملاقات های سری موساد می برد. جایی که گیلدا مایر، نخست وزیر وقت اسرائیل، با بازی لین کوهن، می گوید اسرائیلی های بیگناه قتل عام شدند و جهان سیاسی بازی درآورده است. فعلا صلح را کنار بگذار.
از آن پس آونر، محافظ شخصی پیشین نخست وزیر، با بازی خیره کننده ی اریک بانا، همسر آبستن اش را تنها می گذارد تا در راس یک تیم سری به شکار گروگانگیران گروه سپتامبر سیاه، در اروپا برود.
یکی از زیباترین فصول فیلم زمانی است که گروهی از سازمان آزادیبخش فلسطین به رهبری علی به خانه ی امنی وارد می شوند که گروه آونر با کمک لویی، رابط مشترکشان در فرانسه، پیشتر در آن مخفی شده اند و گرچه شب را در کنار هم سر می کنند اما، فردا ناخواسته بر روی هم اسلحه می کشند.
اسپیلبرگ از یک سو با تکرار واقعه ی گروگانگیری در سراسر فیلم می کوشد انگیزه ی گروه از ترورها را یادآور شود اما، پس از گفتگوی شبانه ی آونر با علی در باره ی سرزمین و مفهوم خانه و در مسیر ترورها او را دچار تردیدی بنیادی نشان می دهد که فکر کنیم مرز میان آنها و تروریست ها کجاست؟