در پی حمله هوایی ارتش اسرائیل به زندان اوین در دوم تیرماه ۱۴۰۴، جمعی از زندانیان سیاسی با صدور بیانیه‌ای، نسبت به بی‌توجهی مسئولان به هشدارهای امنیتی پیش از حمله، و همچنین رفتارهای غیرانسانی در روند انتقال و نگهداری زندانیان، اعتراض کرده‌اند.
در این بیانیه آمده است که «هفت روز پیش از حمله اسرائیل به زندان اوین، شماری از زندانیان سیاسی در دیدار با رئیس، دادیار زندان و مسئول حفاظت اطلاعات زندان اوین درباره خطر جانی و پیامدهای ناشی از حمله احتمالی برای زندانیان و حتی کارکنان زندان، هشدار لازم را دادند».
با این حال، به روایت نویسندگان بیانیه، این هشدارها از سوی مسئولان نادیده گرفته شد و در نهایت پس از حمله، تصمیم بر انتقال اجباری زندانیان گرفته شد؛ انتقالی که نه‌تنها با هماهنگی قانونی همراه نبود، بلکه به شکلی همراه با خشونت و تهدید انجام گرفت. در این بیانیه آمده است: «بدون اعلام قبلی و به زور اسلحه و ارعاب، زندانیان را به سان اسرای جنگی، از زندان اوین به زندان تهران بزرگ منتقل کردند.»
روایت زندانیان از این جابه‌جایی، تصویری از انتقالی همراه با بی‌احترامی، فشار روانی و خطرات جانی ارائه می‌دهد. به گفته آنان، «ما زندانیان را با دستبند و پابند، دو به دو به هم غل و زنجیر کردند و هر زندانی چند کیسه و ساک از بقایای وسایل ضروری خود را به دوش می‌کشید.» شرایط انتقال چنان توصیف شده که «شلیک پدافند، تاریکی شب را می‌شکافت و روی زمین، نیروهای ویژه مسلسل به دست ما را محاصره کرده بودند.»
فرآیند انتقال از زندان اوین به مقصد نهایی، در مجموع ۱۴ ساعت به‌طول انجامیده است که طبق بیانیه، «۱۰ ساعت آن تنها به حرکت زندانیان از میان خاک و سنگ و زیر حملات هوایی اختصاص داشت.» نویسندگان هشدار داده‌اند که در صورت تکرار حمله در آن بازه، «ده‌ها زندانی در چشم برهم زدنی جان خود را از دست می‌دادند یا زخمی می‌شدند.»
همچنین به مرگ حداقل ۷۱ نفر از کارکنان، سربازان، پزشکان و زندانیان در جریان این حمله اشاره شده و مسئولیت این خسارت‌ها متوجه سیاست‌گذاران داخلی دانسته شده است: «هنر صاحبان قدرت بود که با بی‌لیاقتی، کوته‌فکری و لجاجت، راه بر جنایت اسرائیل گشودند.»
وضعیت زنان زندانی نیز بخشی از نگرانی مطرح‌شده در این بیانیه است. به نقل از زندانیان، «زنان زندان اوین هم از آسیب‌های روحی و جسمی ناشی از انفجار و انتقال به زندان قرچک ورامین بی‌نصیب نماندند و چه بسا ابعاد تلخ‌تری از این فاجعه را از سر گذراندند.»
شرایط نگهداری زندانیان در محل‌های جدید، به‌ویژه زندان قرچک و تهران بزرگ، هم‌چنان بحرانی توصیف شده و طبق آنچه در بیانیه آمده «نسبت به نخستین روز انتقال تغییری نکرده است و همان هشدارهای پیشین زندانیان در مورد نبود امنیت در شرایط جنگی هم‌چنان پابرجاست.»
نویسندگان این وضعیت را «نابهنجار و غیر انسانی» خوانده و هشدار داده‌اند که تداوم آن برای زندانیان سیاسی «قابل تحمل نیست». آنان همچنین خواستار پایان سیاست‌هایی نظیر «ارعاب، سرکوب وحشیانه، ایجاد محدودیت و بگیر و ببندهای فله‌ای» در سطح جامعه شده‌اند.
این بیانیه با امضای تعدادی از زندانیان سیاسی از جمله سیامک ابراهیمی، سعید احمدی، مطلب احمدیان، سجاد ایمان‌نژاد، شهریار براتی، محمدباقر بختیار، مرتضی پروین، مصطفی تاج‌زاده، خشایار سفیدی، حسین شنبه‌زاده، سیدمحمدرضا فقیهی، محسن قشقایی، ابوالفضل قدیانی، مهدی محمودیان، علی منصوری، محمد نجفی منتشر شده است.